Misteria Hekate
Poezja pośmiertna na cześć Vettiusa Agoriusa Praetextatusa (310/320-384), być może napisana na podstawie laudatio funebris wygłoszonego przez jego żonę, Fabię Aconię Paulinę eksponowała aretologię, naukę, filozofię, misteria, a także ethos, ideał życia małżeńskiego w późnym antyku wśród nobilitas ("pogan"). Praetextatus często pojawia się wymieniany z Q. Aureliusem Symmachusen, a także Nicomachusem Flavianusem, rozumiany jako przywódca duchowy, jednocząca siła pogańskich senatorów czwartego wieku. Symmachus, a także ludzie obdarzali go wielkim szacunkiem i miłością.
Ammianus Marcellus, słynąc z krytyki moralności senackiej, pisze, iż Praetextatus był wielkiej szlachetności i staro-tradycyjnej godności. Makrobiusz w “Saturnaliach”, ostatnim oddechem wygasającym antyku, umiejscawia go na tronie awangardy senackiej. Był człowiekiem poświęconym literaturze, filozofii i misteriom. W 384 Praetextatus był wyznaczony na stanowisko konsula, niestety zmarły rok później, tuż przed nowym rokiem.
Cały Rzym opłakiwał jego śmierć. Był Pontifeksem Westalek, po jego śmierci Symmachus jako prefekt Rzymu sprzeciwiał się chęci Westalek to ustanowienia pomnika Praetextatusowi, jako że było to wbrew protokołowi religijnemu, lecz przełożona Westalek, Coelia Concordia, postawiła na swoim.
Tego człowieka można ustawić w miażdżącej przewadze nad obrzydliwym atakiem "św." Hieronima, który w jednym z jego mizernych listów, na ukochanego przez ludzi Praetextatusa, kontrował laudatio funebris Pauliny w szkalującym liście w ten oto sposób: “Teraz jest martwy, nie osiągnął niebiańskich pałaców, jak jego żałosna wdowa udawała, jest wrzucony w ohydną ciemność”.
W ten sposób sprzeciwił się pogańskiej nieśmiertelności, próbując ukraść niebiosa dla zealotów sekty galilejczyków, mianowicie chrześcijan. W liście do chrześcijanek Hieronim, Lei, innej Pauli, św. Hieronim w typowym dla chrześcijan zwulgaryzowaniu i odwróceniu, wykonuje prosty zabieg: oszkalowania przeciwnika (diabole); rewersji; przeinaczenia i gloryfikacji własnej grupy ponad wszystkie inne.
Pogańskie cnoty Pauli i Praetextatusa przewyższały te chrześcijańskie, jednak jak w przypadku każdego chrześcijańskiego ataku, nieistotna jest treść, ale kto się pod nią podpisuje. Jeżeli dobro jest podpisane pogaństwem, należało - w oczach Galilejczyków - zmienić nomenklaturę, splugawić, a potem imitować podpisując religią boga żydów, nieważne jak wielkim kosztem zainteresowanych, a także z jaką ujmą dla dobra ogółu.
Paulina nie była “zwykłą” kobietą, była kapłanką inicjowaną w Misteria Eleuzyjskie, Misteria Lemańskie (Laernam), misteria Dionizosa i Demeter, a także w kult Izydy (Isiaca), Hekate (Hierophantria) i Magna Mater (Taurabioliata). W tychże, Praetextatus był świadkiem przed Bóstwami, uczył ją rytów, a także teologii kultów, przygotował do godnej, wartościowej inicjacji.
Hekate znana jest przede wszystkim jako patronka czarownic i goes (czarowników uprawiających goeteię), jednak często omija się fakt, że to jeden z jej aspektów - mianowicie physis. Physis jest to rozumiana nie tylko jako materia, ale chtoniczny, plutoniczny, podziemny, cienisty aspekt ziemskich, planetarnych, ksieżycowych i kosmicznych otchłani piekieł. Historycznie, to właśnie ten aspekt w starożytności był aspektowany, aż do ewolucji Hekate jako bogini neoplatonicznej, która w wyroczniach Chaldejskich Juliana Teurga pełniła funkcję instruktorki wraz z Apollinem, jako Anima Mundi, dusza świata w trójdzielnym aspekcie Epigurgidii, wieży - osi świata, która zapełnia nie tylko świat physis swoją obenością, ale także aethyrów i boskiego, transcendentnego ognia, który może być przyrównany do trzeciego teletarchicznego świata - licząc od Proteusa-Monady poprzez drugi teletarchicznych wszechświat, aż do świata nadsłońc, Aionów, Hyperiona, poniżej którego są fenomeny wygenerowanego świata, a którego Helios w Układzie słonecznym jest widzialną manifestacją. Jest to doskonale wyłożone w Teologii Arytmetyki Jamblicha.
Łącznikiem między światami w neoplatonicznym teurgicznym ujęciu jest Hermanubis, czyli synkretyczna Helleńsko-Egipska hybryda bioniczna splatająca dwie potężne siły w jednego łącznika, skoncentrowanego w tej postaci. Będziemy traktować zatem Hekate jako duszę świata, która w wyroczniach Chaldejskich odgrywa soteriologiczną, ale także kosmogoniczną, generatywną rolę, przyoblekając się we wszystkie dusze na przestrzeni wszechświata.
To właśnie ona jest portretowana w dziełach masońskich, zakamuflowana jako trzy zające biegające wokół siebie na kościołach i katedrach, co często jest mylone z trójcą chrześcijańską - kamuflaż ten był wymagany od V-VI wieku n.e., ponieważ posągi Hekate były niszczone. Desekrację tą rozpoczął “św.” Jan od Apokalipsy - prześladując kult Artemidy, atakując świątynie Artemis-Drakainy czyli formy Hekate, a także męcząc i nękając, a także rozkazując wykonanie mordów dokonywanych na kapłanach i kapłankach jej oddanych inicjatów i inicjatek.
W istocie tekst św. Jana od Apokalipsy był wymierzony w Artemidę (wielka nierządnica) i smoka Artemidy-Drakainy (który był jej chtonicznym symbolem w aspekcie physis), a także cesarza Dioklecjana. Nośność tej narracji przetrwała Dioklecjana, a żydowski apokaliptyzm przeciwko Rzymianom został przeniesiony do fantazji Chrześcijan o końcu świata, nawet w obecnych mileniarysycznych kultach fundamentalistów chrześcijańskich.
Hekate była podmieniana na rozstajach dróg i skrzyżowaniach jako bogini losów, bogini liminalna (graniczna), strzegąca, Marią lewantyjską, czyli matką Isy. Nie było do zniesienia dla chrześcijan, że Hekate miałaby utorować sobie drogę przez wieki, jednak właśnie te trzy goniące się zające symbolizują trzy fazy księżyca, a także trójpodział duszy świata Hekate. Ponieważ dusze uciekały ze świata physis (materii), pierwszym przystankiem była Selene, co w starożytnej attyckiej Grece oznaczało “wyspa błogosławionych”, należało wyrwać się ze stalowego uścisku chtonicznych psów i gwałtownych demonicznych ras Hekate Physis, przy czym łuk Artemidy symbolizował “harmonię wśród napięć w opozycji”, doskonale wyważoną naturę i duszę dostrojoną do błogosławionego skoku, a strzałą była dusza mistrza czy mistrzyni, która wzlatywała ku wyższym, niebiańskim sferom.
Co więcej, siedem głów “smoka Artemidy”, symbolizowało siedem koron planet porządku Chaldejskiego, a zdobycie tych koron czy dostrojenie swojej natury jako “Vir Unus”, kobiety, mężczyzny kompletnego na miarę natury, boskiej natury i strojeń astromagicznego Układu Słonecznego symbolicznie i soteriologicznie torowało drogę do sfer wielkich cyklów i eonów gwiazd. Zatem “bestia” to mężczyzna wywyższony, Dei Therion to bestia Boga Słońca, a “dziwka” przewrotnie - to kobieta boska, Aerotomis, ta która strzałą tnie przez niebiańskie sfery, przez powietrze aethyrów.
Hekate była dalej definiowana jako Hekate/Rhea, co ciekawe Rhea była kompanką i konkubiną Saturna, jako Rhea-Ops, czyli ziemia, generatywna Pani czasu, władczyni “Olimpu” czyli dosłownie “Czasu” w Orfickim ujęciu, zgodnie z papirusami z Derveni. W mitraickich wierzeniach Mithra sygnifikował Solarne energie, ale także emaskulację Saturna jako “najwyższą” chaldejską planetę władców Układu Słonecznego, Aioniczne cykle czasu, które w zespoleniu Słońce-Saturn miały też dziwną zbieżność z kultem Oriona-Abraxasa-Ozyrysa-Sarapisa. Dusza Hekate, czyli dusza świata jest podstawą matematycznych proporcji i harmonii kosmicznej, ponieważ jest złożona z podobieństwa, różnicy i egzystencji jest logiczna, posiadając boskie i wieczne źródło racjonalnego życia, jest ukoronowaniem generacji współ-zrozumiałych światów, wiecznych bytów, posiadając rozsądek i harmonię, jako samoistna “kręci się wokół siebie” opleciona wężem Kronosa, Erebem czasu.
- Tribunus Militum Honoris Causa, Leo 4 ° = 7 °, bestowed by and adopted by Heavens.
….więcej o Misteriach Hekate w przygotowywanej książce “Manuskrypty z Peitho”
Wybrana Bibliografia:
Kahlos, M 1994, 'Fabia Aconia Paulina and the death of Praetextatus: rhetoric and ideals in late antiquity (CIL VI 1779)', Arctos : Acta Philologica Fennica, vol. 28, pp. 13-25.
Johnston Sarah Iles. 1990. Hekate Soteira : A Study of Hekate's Roles in the Chaldean Oracles and Related Literature. Atlanta Ga: Scholars Press.