Przetłumaczone ciekawostki z historii Hoffmana, z tekstem “Przeciwko Chrześcijanom” Porfiriusza.

- Chrześcijaństwo uzyskało prawo do egzystencji jako religia w Imperium Rzymskim w 312 roku.

- Pogańska kultura posługiwała się rozumem, Chrześcijańska retoryka przemawiała do emocji mas.

- Chrześcijanie byli prześladowani tylko i wyłącznie w trzecim wieku, przy bitwach o władzę i kryzysie zaufania w Rzymie, poczynając od Decjusza w Lutym 250 po Waleriana (257-260), a także Dioklecjana (284-305).

-Próby kontroli rozrostu Chrześcijaństwa trwały od 250 do 284 roku.

- Chrześcijaństwo zostało desperacko zakazane 23 Lutego 303 roku przez Cesarza Dioklecjana.

- Po jego abdykacji w 305, Galeriusz i Maksimus Daia próbowali odwrócić postępy Chrześcijaństwa przez kolejne siedem lat.

-Chrześcijańska wersja masakr na Chrześcijanach od Nerona po Konstantyna jest fałszywa, miała na celu podkreślenia martyrologii.

- Tertullian, Apologia: “Im bardziej próbujecie nas wykorzeniać, tym bardziej rośniemy”.

- Poganie twierdzili że Chrześcijaństwo było religią leniwych, ignorantów, a także przesądnych, nisko urodzonych.

- Chrześcijaństwo stawało się coraz bardziej modne, a rozumowa perswazja czy obrażanie konwertów nie powiodło się.

- Prześladowania Chrześcijan były ostatecznym ruchem pogan przeciwko Chrześcijanom, gdy zawiodła rozumowa polemika.

- W pierwszych wiekach poganie i chrześcijanie nie przeszkadzali sobie, będąc niekiedy sąsiadami.

- Niestabilność polityczna Rzymu, wojskowa katastrofa, ekonomiczne fiaska wymagały od obywateli Rzymu obowiązku (Pietas) honorowania tradycji, kultu, które gwarantowały ich wielkość dotychczas.

- Z perspektywy Rzymskich elit intelektualnych ostatnie dwie generacji charakteryzowały się rozpadem tradycji, Chrześcijanie stanowili zagrożenie dla integralności Rzymu.

- W 250 Dioklecjan zarządził przymusowe składanie ofiar przez Chrześcijan dla Rzymskich bóstw, wielu Chrześcijan przechodziło na pogaństwo, aby uniknąć zbędnych kar, nazywano ich “apostatami”. W ich rangach było wielu biskupów, włącznie z żydowskimi chrześcijanami, którzy wracali do synagog, ponieważ Judaizm nie był objęty zarządzeniami Decjana.

- Gdy problemy mijały, apostaci wracali jako Chrześcijanie, eklezjaści nazywali ich “lapsi”.

- Za rządów Waleriana (253-260) punkt uwagi padł na posiadłości kościelne, ponieważ Chrześcijanie próbowali naśladować filantropów Pogańskich, oddając swoje majątki kościołom.

- W Sierpniu 257 roku Walerian zaatakował bogactwo kleru, a w 258 roku świeckie chrześcijańskie osoby. Miało to na celu odstraszyć wyższe echelony Rzymian przed przyłączeniem się do modnej religii i opłacanie tzw. “Żebraczych kapłanów”, którzy szybko zbroili się w pazerność.

- Chrześcijański akcent na biedę i cierpienie szybko skumulował nuworyszy - bogatych magnatów kościołów, był to pokaz dla spragionych religii honestiores którzy szybko ich opłacali jako pokaz przynależności.

- Edykt Waleriana zawierał punkt w którym ktokolwiek z dworu cesarskiego przyznał się do bycia Chrześcijaninem, powinien zostać eskortowany w łańcuchach aby pracować na farmach Cezara, podczas gdy senatorowie traciliby posiadłości - lub głowy.

- 31 Marca 297 roku Cesarz Dioklecjan zakazał Manicheizmu, tak jak Chrześcijaństwo był to import o podejrzanej proweniencji, Manicheizm był Perski, Rzym był na wojnie z Persją. Księgi manichejskie były palone, a kapłani wyłapywani i mordowani bez sądu. Najbardziej prominentni Rzymscy manichejczycy (honestiores) byli oszczędzani, ale byli zsyłani do pracy w kopalniach.

- Pierwszy dekret Dioklecjana przeciwko Chrześcijanom był opublikowany w Lutym 303 roku. Był ostrożny, było już zbyt wielu Chrześcijan: polałaby się krew, wszczęłoby to rebelię.

- Jezus z Nazaretu był uczniem Jana Chrzciciela tuż przed aresztowaniem tego drugiego za zdradę - był zabity jako żydowska ofiara Rzymskiej administracyjnej niepewności w ziemiach które zawsze były traktowane podejrzliwie przez Rzymskich namiestników. Z Rzymskiego punktu widzenia był jednym z setek podejrzanych żydowskich “bandytów”, którzy byli ukrzyżowani - jako publiczny straszak dla innych Żydów, że przyzwolenie na ich praktyki religijne było łaską ze strony Rzymian, mogło być wycofane w każdej chwili.

- Koncept Boga w Izraelu z początku był politeistyczny, miał ograniczoną władzę, był lokalny w swym charakterze. Jedyne czego żydzi mogli oczekiwać od Yahwe to ochrona przed inwazją sąsiadów i ich bogów. Wg. Nich, żył na wysokiej górze, sztormy i aktywność wulkaniczna była traktowana jako jego manifestacje.

- Zmiany z życia pustynnego do osadzenia się na ziemi (jako “dar” dla “wybrańców”) zmieniły Yahwe jako “boga armii Izraela, boga wojny, boga zastępów” - który pomagał Izraelitom podbijać lokalne ludy, albo bronić terytorium już podbitych. Był też traktowany jako Baal (odżywiacz) plonów, płodów i deszczy, a także odpowiedzialny za plagi nieurodzaju, z Akkadyjskiego korpusu przypisało mu się katastrofę powodzi.

- W 930 r.p.n.e Izrael rozpadł się na polityczne części w 721 r.p.n.e, północny Izrael został podbity przez Asyryjczyków. Plemię Judy kontynuowało kult Yahweh do szóstego wieku, lecz w 586 r.p.n.e zatraciło swoją religijną, a także polityczną tożsamość. Był to czas biadolących proroków.

- Koncepcja ludów Judy, iż pozwolono im upaść, ponieważ nie dawali posłuchu ich bóstwu, a także jego prawom.

- Koncepcja Yahwe jako monoteistycznego bóstwa rośnie na ruinach poprzedniej idei Yahweh, ma na celu zintegrowanie tożsamości politycznej, a także przetrwania ludów Judy. W ten sposób bóstwo zostaje przeparafrazowane w sprawiedliwego sędziego, który karze Żydów za transgresje przeciwko jego prawom. “To oni zawiedli, nie ich bóg”.

- Ta wiara zapłaciła politycznie: Żydowska wyłączność utrudniała polityczne rządy nad Judą i Izraelem. W 587 p.n.e wojskowe operacje neo-Babilończyków próbowały podporządkować Żydów. Nie udało się zniszczyć kultu Yahwe, który miał swoje centrum w Jerozolimie po 6 w.p.n.e, a żydowskie królestwo zostało zmniejszone od Ezion Geber na południu do Riblah na północy (350 mil, 120 mil w najszerszym punkcie) w 10 w.p.n.e do terenu 110 x 60 mil, od Galilei na północy do Masady na południu pod Rzymskimi prokuratorami (w 54 p.n.e)

- Juda skapitulowała przed Babilonem, deportacja Żydów w 6 w.p.n.e aż do spalenia świątyni w Jeruzalem przez Rzymian w 70 w.p.n.e były czasami względnego pokoju. Cyrus po podbiciu Babilonu w 539 p.n.e wzmocnił rozwój Aramejskiego jako język urzędowy, który był też używany przez Północnych Judejczyków, a także w Galilei. Cyrus rozkazał odbudowę świątyni w Jeruzalem.

- Cyrus zagwarantował powrót Żydów z Babilonu , Żydzi zrzekli się religijnej próby ustanowienia Yahweh królem królów, zastąpili to bardziej praktycznym celem przetrwania ich wiary oblężeni przez sąsiadów.

- Żydzi próbowali skonsolidować Judaizm w Jerozolimie, poprzez odbudowę świątyni a także implementacji “prawa Mojżesza” - mieszanki babilońskiego prawa, ich wierzeń trybalnych, a także oblucji i praw kapłańskich.

- Prawa Mojżesza była wymysłem czasów Ezry (480-440 p.n.e) tj. Żydowska forma dekalogu, miało to uwarunkowania polityczne.

- Po pogańskim Manasehu, Josi-ah rozkazał zniszczyć świątynie bóstw, szczególnie tych babilońskich.

- Ruch Makabeuszy od 2 w.p.n.e koncentrował się w pozamiejskich loci jak Lydda czy Modein, Esseńczyny, a także żydowscy Chrzciciele sugerują że krajobraz Palestyńskich wierzeń nie jest do końca znany.

- Yahwizm Makabeuszy zwalczał zhellenizowany kult Jahwiczny w Jeruzalem, jako bardziej konserwatywny.

- Historia znalezienia “księgi prawa danej Mojżeszowi” była dopisana w celu politycznego usankcjonowania jej istnienia, a stworzenie tej legendy miało skonsolidować religię, dając jej starszą proweniencję, niż rzeczywiście miała.

- W 333 p.n.e Aleksander Wielki pokonał perskiego króla Dariusza III, następnie Aleksander chciał otworzyć korytarz na podbój Egiptu poprzez Syrię i Palestynę. Żydzi podporządkowali się Grekom. Tyr zapełnił się ponownie Greckimi kupcami, a Samaria Macedończykami. Poza Jeruzalem, wprowadzono Greckie prawo. Po Rzymskim podboju, urzędnicy w Jeruzalem posługiwali się Greką, nie Łaciną przy komunikacji z prokuratorami Rzymu. Dialektyka grecka została wprowadzona, nie istniała wcześniej w rabinicznym Judaiźmie. W 2 w.p.n.e niektórzy żydzi wierzyli że są braćmi Spartan, porównując prawa Sparty z prawem Mojżesza. Filistini, a także Fenicjanie byli ostrożniejsi w przyjmowaniu Greckiej maniery, aniżeli Żydzi z Jeruzalem.

- W 175 p.n.e. wysokim kapłanem Jerozolimy był Onias III, po śmierci Aleksandra Wielkiego w 323 r.p.n.e, Jerozolima była pod Syryjską kontrolą, po ponad półtora wiecznej ekspozycji hellenizmu.

- Żydzi próbowali utożsamić Yahwe z Theos Hypsistos, czyli Zeusem.

- W 167 p.n.e zbudowano ołtarz dla Zeusa, gdzie składano w ofierze świnie, tak jak dla Jahwe. Z greckiego punktu widzenia, było to obojętne, czy najwyższe bóstwo było nazywane Zeusem, Yahwe, Elem czy Baalem.

- Esseńczycy byli samo-wygnanymi żydami którzy chcieli uciec przed Alkimusem (160 p.n.e) albo Szymonem, mieli chasydyczne źródła. Uważa się ich za tożsame z Khirbet Qumran w pobliża Morza Martwego.

- Aż do 107 p.n.e Żydzi walczą o między-dynastyczne wpływy na terytorium.

- Żydowski pomysł, iż prawo Yahwe stoi ponad prawami stanu wynika z polityczno-społecznej przegranej pozycji Judy, stoi w wyraźnym kontraście dobrobytu republiki z epoki “Somnium Scypionis” Cycerona, w którym Bóg pogan tworzy wzorce dla dobrego prowadzenia stanu, żydowski pomysł jest przechwycony przez żydowską mesjanistyczną sektę, czyli Chrześcijaństwo, propagując pomysł, iż “prawo boga stoi ponad prawem ludzi”. Zamiast z prawa harmonii boskich wyprowadzać dobre prawa dla społeczeństw i ludzi, dochodzi do podziału na dalekie bóstwo i “zdeprawowane społeczeństwo żydowskie”. Pomysł wraca w chrześcijańsko-żydowskiej formie, tym razem nie wyprowadzone z teologii rozsądku, czy aretologii (cnoty), tylko doktryn, a także moralności ludów żydowskich.

- W 57 p.n.e zarządca Prowicji, Gabinius, podzielił Palestynę na pięć administracyjnych jednostek. Judea została podzielona na: Jeruzalem, Gazarę i Jericho, a Galilea wintegrowana z Sefforis i Pereą w dystrykt Amantus. Miało to na celu rozbicie żydowskiego nacjonalizmu, który oscylował między wsparciem Pompejusza a Juliusza Cezara, aż do zamordowania tego pierwszego w Egipcie w 48 r.p.n.e.

- Juliusz Cezar zapewnił kontynuację kultycznych żydowskich obrządków w nagrodę za lojalność, tworząc nową posadę “Ethnarchy”, obsadzając nią Hyrkanusa jako wysokiego kapłana.

- Antipater miał obserwować jakiekolwiek niesnaski wśród ludności żydowskiej, był Idumeańczykiem. Jego synowie dostali posady w administracji Galilei (Herod) i Judei (Phaesel)

- Zadaniem Heroda było przeprowadzić czystki wśród bandytów, czyli oczyścić Galileę z rebelianckich elementów, którzy stali naprzeciwko Rzymskim władzom. Zyskał sobie przychylność Rzymu, ale Sanhedryn, ciało prawodawczo-sądownicze było oburzone. Gdy Sanhedryn wezwał Heroda na przesłuchanie, przyszedł z obstawą, udowadniając Sanhedrynowi, że nie mieli nic do powiedzenia. Wszystkie sprawy życia, śmierci były delegowane do Rzymskich namiestników.

- Po śmierci Juliusza Cezara, bitwa o władzę między 44-37 p.n.e trwała. Herod wrócił do Rzymu, a po zmianie lojalności z Marka Antoniusza na Oktawiana (Cezara Augusta), po pokonaniu Marka Antoniusza w bitwie pod Akcjum w 31 p.n.e, Herod uzyskał tytuł “Króla Żydów”.

- Historia biblijna o rzezi niewiniątek, czy dzieci, jest fałszywa. W istocie Herod mordował potomstwo, ale własne, włącznie ze swoją żoną.

- Herod starał się zaspokoić zarówno greckich, jak i żydowskich poddanych, choć otaczał się głównie helleńskimi doradcami, muzykami etc. Jego polityka wewnętrzna opierała się na budowie Helleńskich gmachów, teatrów, gimnazjów. Jako rzymski patriota, wspierał pogaństwo. Herod zaspokoił żydowską część roszczeń poprzez rozbudowę świątyni jerozolimskiej. Tam gdzie zastał zrujnowane miasto Samarię, stworzył nowe miasto, nazywając je na cześć Augusta, “Sebastus” (egzaltowany), wybudował też nowoczesne miasto portowe - Cezareę. W Jeruzalem wybudował fortecę, Antonię, w pobliżu świątyni, a także fortecę Masadę, na brzegu Morza Martwego.

- Jezus i Jan Chrzciciel urodzili się po śmierci Heroda (4 w.p.n.e). Ten drugi należał do radykalnej sekty żydowskiej, która przeciwstawiała się Rzymianom, oddzielił się od głównego nurtu Judaizmu aby wyrazić sprzeciw. Rytuał chrztu miał oznaczać odkupienie przeciwko dominacji rzymskiej nad żydami.

- W pierwszym wieku Juda była zatłoczona samozwańczymi prorokami, guru etc. Typu Jan Chrzciciel czy jego nieporadny uczeń - Jezus. Były też grupy typu Sicarii i Zealoci, grupka religijno-polityczna z innymi rozwiązaniami politycznymi dot. Dominacji rzymskiej. Sprowadzało się to do aktów sabotażu i zabójstw urzędników opłacanych przez Rzymian.

- Apokaliptyczni żydzi pokroju Jana Chrzciciela widzieli świat jako upadający, gdzie sąd ich boga miał nadejść lada dzień, zgodnie z ich fantazjami, albo wysłać swojego syna (syna ludzi) aby ukarał Rzymian i ich osądził.

- Paradoks mesjanistyczno-apokaliptyczny polegał na dwóch pytaniach: “Czy bóg żydowski zniszczy świat aby ukarać niewiernych, czy wyśle swojego syna, aby uratował żydów z rąk Rzymian?”

- Apokaliptyzm-mesjanizm żydów przeniknął do sekty żydowskiej, czyli Chrześcijaństwa.

- Opowieść o Janie powstającym ze zmarłych po jego dekapitacji, została przypisana potem Jezusowi. Niektórzy okrzyknęli go mesjaszem.

- Jezus kontynuował narrację Jana o etnocentrycznym (czyt. Żydowskim) wybawieniu.

- Ponieważ narracja Jezusa była zmarginalizowana przez rabbiniczny Judaizm, Paweł z Tarsu musiał w nieunikniony sposób wymyślić historię, że “prawo ucieleśniło się w Jezusie”, inaczej Jezus pozostałby nikim.

- Jezus uciekał z Galilei, gdzie naraził się swoim bzdurzeniem, jego wierni nazwali go “prorokiem”.

- W początkowej fazie, próbowano porównywać Jezusa do Asklepiusza i Mitry, jednak jego kontynuatorzy chcieli uniknąć ścięcia głów, więc podchodzili ostrożnie do sprawy.

- Objawienie Jezusa było sfabrykowane w 2 w.n.e w celach uzasadnienia głoszonych narracji. Miało to uzasadnić “zdradę”

- Pierwszym oskarżający żydów o zdradę był Konstantyn Wielki, miało to na celu uzasadnić rozdzielność Chrześcijaństwa, nowej religii, od Judaizmu, był to wytwór 4 w.n.e., wcześniej Chrześcijanie na siłę chcieli udowodnić jako sekta żydowska, lub jedna z sekt żydowskich, że są najprawdziwszymi Żydami z ich “Mesjaszem na krzyżu”.

- Historia rezurekcji, wskrzeszenia była zmyślona przez Pawła z Tarsu, zaludnił on “świadkami” swoje pisma, nawet w czasach ukrzyżowania, ta historia była negowana.

- Jezus najprawdopodobniej był synem kobiety zgwałconej przez Rzymskiego żołnierza, miał brata-bliźniaka Tomasza Judasza.

- Jezus miał fatalną genealogię jeżeli chodzi o dynastyczny problem, dorobiono mu historię o “potomku Dawida”, a także “dziewiczy poród”, żeby usankcjonować jego mizerne pochodzenie, niegodne mesjasza Żydów.

- Zgodnie z niektórymi historiami Jezus był ukamieniowany, nie ukrzyżowany w miejscu zwanym ”Ben Stada”.

- Jezus, tak jak Teudas (dekapitacja 44 n.e.), mag nazwany przez Josephusa, nie przyciągnął do siebie ludu, Żydzi skłaniali się ku Bar Kochbie, który wzniecił powstanie przeciwko Rzymianom w 132 r.n.e. i znaczył więcej niż ukrzyżowany/ukamieniowany bękart z Galilei.